www.noweamo.fora.pl

Raguko

No ale wydaje mi się że ktoś zamieniony w proch może nadal w jakiś magiczny sposób wrócić do życia Razz

czy raczej takie sprawy magii na baaaaardzo wysokim poziomie nie wchodzą w ogóle w gre ?

Nadia

Już nie kombinujmy na epickich levelach;p Bo się zapętlimy i tyle z tego będzie. Spalony, to spalony. Jego umysł przestał istnieć, więc go nie ma i proch na nic się nie zda. Tak samo jak ciało, choć właściwie całe, jeśli nie liczyć przebitego serca;)

Nadia

W takim razie ja uwzględniłam nowe pomysły (bo widzę Kiki, że ty się czujesz w tworzeniu opisu rasy, jakby cię to uwierało w potylicę Wink

A przecież wyszło i to całkiem nieźle;p)

Co do zbiorowych sesji...to już problem wampira, że po słoneczku biegać nie może. Brać udział może zawsze....a jak to się skończy zależy od sesji, mg i sprytu gracza;)

A teraz w oparciu o tekst Kiki kolejna wersja:

Wampiry

Nikt nie wie jak powstała ta rasa. Niektórzy łączą jej narodziny z nieudanymi eksperymentami czarnoksiężników. Inni wierzą, że pierwsi przedstawiciele byli ludźmi przeklętymi przez bogów za przeprowadzanie krwawych rytuałów. Krew bowiem jest główną podstawą ich istnienia. Przysłania im wszystkie inne wartości, a jej brak doprowadza do obłędu, odbierając możliwość racjonalnego osądu. Głodny wampir nie rozpozna istoty, z którą nawiązał nawet bardzo bliskie relacje. Będzie dążył tylko do tego, aby zaspokoić swoje pragnienie. Wampiry nie rodzą się, choć same czasem używają tego słowa opisując swoje powstanie. By wampir zaczął istnieć potrzebna jest wola starego wampira, który zechce zostać stwórcą. Rytuał przemienienia jest znany niewielu, zwykle wiekowym przedstawicielom gatunku, którzy w dodatku niechętnie dzielą się wiedzą i niechętnie poszerzają grono krwiopijców o nowe jednostki. Istnieje legenda, że każdy pogryziony przemienia się w wampira. Niestety....dla pogryzionych prawdziwa opcja jest stokroć gorsza, bo nie tylko nie oferuje istnienia w miejsce życia, ale też skraca to życie odbierając nieszczęśnikowi zdolność jasnego osądu, a w zamian daje krwiożerczy szał, choć bez nadludzkiej siły, czy szybkości. Oczywiście istnieje szansa przetrwania ataku wampirzej choroby i nie pogrążenia się w psychozie prowadzącej do śmierci. Na pierwszy rzut oka wampira od przedstawiciela innej rasy ciężko odróżnić. Ot...blada cera. Ale wampiry nie żyją, więc nie oddychają (choć mogą starać się symulować oddech, a i przy mówieniu ruch powietrza jest nieodzowny), tętna jednak symulować już raczej nie mogą, serce ich wszak nie bije. Cechują się również nieodpartym urokiem osobistym, który często wykorzystują do przyciągania potencjalnych ofiar. Nieliczne osobniki odznaczają się szkarłatnymi oczami, bądź lekko wydłużonymi kłami. Wampiry, którym sprzyja los, mogą żyć wiecznie. Nie są jednak z wiadomych względów rasą lubianą przez istoty solarne przepojone lękiem przed nocą, krwią i śmiercią, a co za tym idzie – sposoby na ich unicestwienie zostały już dawno odkryte. I mimo nadludzkiej siły, szybkości i zręczności, wytrzymałości na ból większej niż u innych ras oraz godnej pozazdroszczenia zdolności regeneracji wielu przedstawicieli tego gatunku pożegnało się już ze światem. A to powolną śmiercią w promieniach słońca, które spalają wampirze tkanki tak wolno, że aż wydaje się to nazbyt wyrachowane. A ci, którzy nie chcą czekać na pomoc słońca? Ci znaleźli inne sposoby, od skutecznej dekapitacji, poprzez konwencjonalne zarżnięcie srebrną bronią, z którą spotkanie dla wampira jest nad wyraz przykre i bolesne, do wyrwania serca, tudzież przebicia go....tu już różnie, w zależności od wiary i pomysłowości, od drewnianego kołka, przez srebrne ostrze do... po prostu przebicia serca czymkolwiek. Niektórzy nienawidzą wampirów tak bardzo, że mienią się ich łowcami i swoje życie poświęcają próbą całkowitej eksterminacji tej rasy. Póki co z mniejszym niż większym skutkiem.

Kiki

Mi się podoba. Jest lepiej niż u mnie.
I masz rację Nadia. Smile

Nie lubię opisów ras, a tym bardziej wampirów, bo podobnie jak Olekk, uważam, że nie da się ich nazwać rasą. Miałam straszne opory przed pisaniem tego tekstu.

Lamarath

to trzeba było opisać Wampiry nie jako rase, tylko tak po prostu Wink

Nadia

Jeśli więcej komentarzy nie będzie, to opis leci już do sekcji opisy i tam zostaje. Przypominam, że czekam na opis krasnoluda, gnoma i elfa.

Lamarath

można by wprowadzić jakieś kosmetyczne poprawki stylistyczne

Nadia

To proszę wprowadzić i zamieścić "wprowadzoną" wersję;p

Lamarath

to może zostać w takim razie;p

Nadia

Leń;p jak widzisz błędy to popraw, to mój tekst, mi gorzej nanosić poprawki, niż komuś z boku

Lamarath

może zostać

Kiki

Nikt nie wie jak powstała ta rasa. Niektórzy łączą jej narodziny z nieudanymi eksperymentami czarnoksiężników. Inni wierzą, że pierwsi przedstawiciele byli ludźmi przeklętymi przez bogów za przeprowadzanie krwawych rytuałów. Krew bowiem jest główną podstawą ich istnienia. Przysłania im wszystkie inne wartości, a jej brak doprowadza do obłędu, odbierając możliwość racjonalnego osądu. Głodny wampir nie rozpozna istoty, z którą nawiązał nawet bardzo bliskie relacje. Będzie dążył tylko do tego, aby zaspokoić swoje pragnienie. Wampiry nie rodzą się, choć same czasem używają tego słowa opisując swoje powstanie. By wampir zaczął istnieć potrzebna jest wola starego wampira, który zechce zostać stwórcą. Rytuał przemienienia jest znany niewielu, zwykle wiekowym przedstawicielom gatunku, którzy w dodatku niechętnie dzielą się wiedzą i rzadko poszerzają grono krwiopijców o nowe jednostki. Istnieje legenda, że każdy pogryziony przemienia się w wampira. Niestety... Dla pogryzionych prawdziwe następstwa są o stokroć gorsze. Nie tylko nie oferują istnienia w miejsce życia, ale też skracają to życie odbierając nieszczęśnikowi zdolność jasnego osądu. W zamian dają krwiożerczy szał, choć bez nadludzkiej siły, czy szybkości. Oczywiście istnieje szansa przetrwania ataku wampirzej choroby i nie pogrążenia się w psychozie prowadzącej do śmierci. Na pierwszy rzut oka wampira od przedstawiciela innej rasy ciężko odróżnić. Ot... blada cera. Ale wampiry są martwe, więc nie oddychają (choć mogą starać się symulować oddech, a i przy mówieniu ruch powietrza jest nieodzowny). Tętna jednak symulować już raczej nie mogą, serce ich wszak nie bije. Cechują się również nieodpartym urokiem osobistym, który często wykorzystują do przyciągania potencjalnych ofiar. Nieliczne osobniki odznaczają się szkarłatnymi oczami, bądź lekko wydłużonymi kłami. Wampiry, którym sprzyja los, mogą żyć wiecznie. Nie są jednak z wiadomych względów rasą lubianą przez istoty solarne przepojone lękiem przed nocą, krwią i śmiercią, a co za tym idzie – sposoby na ich unicestwienie zostały już dawno odkryte. I mimo nadludzkiej siły, szybkości i zręczności, wytrzymałości na ból większej niż u innych ras oraz godnej pozazdroszczenia zdolności regeneracji wielu przedstawicieli tego gatunku pożegnało się już ze światem. Często powolną śmiercią w promieniach słońca, które spalają wampirze tkanki tak wolno, że aż wydaje się to nazbyt wyrachowane. A co z tymi, którzy nie chcą czekać na pomoc słońca? Ci znaleźli inne sposoby, od skutecznej dekapitacji, poprzez konwencjonalne zarżnięcie srebrną bronią, z którą spotkanie dla wampira jest nad wyraz przykre i bolesne, do wyrwania serca, tudzież przebicia go....tu już różnie, w zależności od wiary i pomysłowości, od drewnianego kołka, przez srebrne ostrze do... po prostu przebicia go czymkolwiek. Niektórzy nienawidzą wampirów tak bardzo, że mienią się ich łowcami i swoje życie poświęcają próbą całkowitej eksterminacji tej rasy. Póki co z mniejszym niż większym skutkiem.

Ja bym to pozmieniała. W jednym zdaniu było dwa razy niechętnie, więc to na pewno. Co do reszty to wg. uznania. To jedno zdanie o przemianie rozbiłam na mniejsze, bo przez to, iż było ono takie długie, to do mnie osobiście od razu sens nie trafiał. Musiałam dwa razy przeczytać na początku. Także słowo prawdziwa opcja, zastąpiłam prawdziwymi następstwami, bo ta opcja tak jakoś dziwnie tam brzmiała. Reszta to taka kosmetyka. Ale jak się wam nie podoba to nie zmieniajcie...